ای کاش این جا یک تلفن بود تا بتوانم از میان این آرامش قبرستانی حاکم بر این چند روز تعطیلی، برای دقایقی صدایشان را بشنوم، تعطیلات طولانی در زندان یعنی اسیر شدن در یک آرامش گورستانی، یعنی صبر کردن تا درهای این گورستان باز شود، مقام‌های مسئول و صاحب‌اختیار از کنار خانواده‌هایشان بازگردنند تا شاید دقایقی تماس تلفنی داشته باشی. حالا درک بیشتری از اعتصاب نرگس محمدی دارم، فرق نمی‌کند فرزند، همسر، مادر و … وقتی مصیبت با تمام سنگینی بر دوشت آوار شود، با وجود تمام محبت آدم‌های عزیز این‌جا، تماس با دنیای ب

او را در دوران تحمل محکومیتش از سایر زندانیان جدا ساخته و قرنطینه کردند، فکر می‌کنید علتش چه بود، شاید فکر می‌کردند که حق‌گویی مرضی مسری است که لابد سایر زندانیان را مبتلا می‌سازد، نمی‌دانستند که سایر زندانیان خود به دلیل ابتلا زندانی‌اند، اما شیوه‌ی درمان آن‌ها ناکارآمد بود. چون مصطفی علاوه بر نوشتن و بیان حقایق در مقابل برخوردهایی که با وی می‌شد کوتاه نیامد. قرنطینه را تحمل کرد و این بار برای اعتراض از روزه استفاده کرد.

و حالا به ۱۵ خرداد نزدیک می شویم و من بی قرار آمدنش هستم. و این روزهای پایانی کند و دیر سپری می شوند. می دانم پس از پایان حکم نگاه داشتنش در زندان غیرقانونی است درست مانند در انفرادی نگاه داشتنش که منجر به نزدیک ۶۷ ماه روزه اعتراضی شد. و نیمه خرداد نقطه عطفی در تاریخ کشور ماست!...

قوه قضائیه هرگز به شکایت متقابل من از جنتی رسیدگی نکرد تا معلوم نشود او چه بلایی بر سر نتایج انتخاباتی آورد که آقای باهنر و دوستانش امروز اذعان می دارند که از پیش به شکست خویش در آن یقین داشتند. همان انتخاباتی که به اعتراف آقای ایمانی مردم یک پارچه به همراهان خاتمی رأی دادند و مجلسی تمام اصلاح طلب را بوجود آوردند. بر این اساس باید گفت که اصول گرایان ۱۶ سال است که می دانند اصلاح طلبان با اکثریت قاطع آراء پیروز شدند. با وجود این تا سال ۸۸ لحظه ای از وارد کردن اتهام تقلب در انتخابات به اصلاح طلبان