اقتصاد ایران به دلیل ساختارشدیدا نابرابر توزیع درآمد بسیار فرصت‌های استثمار در جامعه را تقویت می‌کند. یعنی گروهای بالای درآمدی می‌توانند از ظرفیت‌های از نیروهای کم درآمد سوء استفاده کنند این مسئله به راحتی می‌تواند زمینه رشد بسیاری از ناهنجاری هامانند فساد، جرم وجنایت وشکل گیری گروه‌های مافیایی شود.

در تمام کشورهای جهان سوم، شما هر چقدر هم برای ریشه کن کردن فساد تلاش بکنید؛ تا شرایط اجتماعی رشد نکند، تا احزاب و رسانه ها و مطبوعات شرایط آزادتری نداشته باشند، اگر تصور کنیم که می شود کاملاً جلوی فساد را گرفت، غلط است! منحصر به ایران هم نیست و در سایر کشورهای جهان سوم هم متأسفانه این بیماری وجود دارد. کسانی که فرصت دارند و به قدرت نزدیک هستند سعی می کنند حداکثر بهره را از شرایط ببرند.

اگردریک مدار دموکراتیک، قانونگذاریِ دقیق برای جلوگیری از تقسیم نامتعادل قدرتِ سیاسی صورت نگیرد، یک گروه ممکن است بتواند قدرت وامکانات زیادی رادراختیارگرفته و از هر اقدامی جلوگیری کند. از اصلی‌ترین روندهای موجود در دموکراسی‌های موجود رقابت‌های انتخاباتی عادلانه و سالم است. علاوه براین، آزادی بیان، آزادی اندیشه سیاسی و مطبوعات آزاد از دیگر ارکان اساسی دموکراسی هستند که به مردم اجازه می‌دهند تا با آگاهی و اطلاعات برحسب علاقه شخصی خود رأی بدهند. اگر این فرآیند طی شود با اطمینان می‌توان گفت مردم به‌ط

زمانی که دولتی منابع سرشاری از منابع زیرزمینی به دست می‌آورد دچار بیماری هلندی و دولت ناکارآمدتر می‌شود. به‌طورکلی، انتظارها بر این است که هم‌زمان با افزایش درآمدهای نفتی، تولید ناخالص داخلی نیز افزایش یابد، اما همواره افزایش درآمدهای نفتی با بدترشدن تراز تجاری همراه بوده است و سرانجام تولیدکننده‌های داخلی زیان‌دیدگان این ماجرا هستند. هر زمان درآمدهای نفتی افزایش یافته، دولت بزرگ‌تر شده و هزینه‌ها افزایش یافته و همواره بین درآمد نفتی و تراز بودجه رابطه معکوس وجود داشته است؛ یعنی هر زمان درآمدهای